Hundaræktarfélag Íslands er almennt félag og í því eru um 3500 félagsmenn. Tekjugrunnur félagsins er takmarkaður og leyfir fjárhagur okkar ekki fleiri launaða starfsmenn en þrjá, sem sinna helstu daglegu verkefnum á skrifstofu félagsins. Að öðru leyti byggir umfangsmikil starfsemi á sjálfboðavinnu, sannkölluðu hugsjónastarfi fólks sem á það sameiginlegt að elska hunda. Mér finnst það magnað hversu miklu starfi hægt er að halda úti á þessum forsendum og hversu margir eru reiðubúnir að hjálpa til.
Ekki síst þess vegna er ég undrandi á þeirri neikvæðu umræðu og því niðurrifi og persónulegu árásum sem finna má á netinu í garð þeirra aðila sem eru í trúnaðarstöðum og sinna sjálfboðastarfi í félaginu. Ég velti því fyrir mér hvernig þetta geti farið saman, að svona margir séu tilbúnir að gefa af sér og tíma sínum til félagsins á meðan svo hvöss umræða tíðkast um félagið, félagsmenn og þá sem þar taka að sér verkefni.
Ég ákvað að skoða umræðuna þannig að greinarmunur væri gerður á ábyrgri og málefnalegri gagnrýni annars vegar og niðurrifi og árásum hins vegar. Ég er þeirrar skoðunar að ábyrg og málefnaleg gagnrýni sé af hinu góða og að hún þrói og þroski umræðu og stefnumótun. Hún beinist að málefnum en ekki persónum og hún er lausnamiðuð. Hún á ekkert skylt við niðurrif og persónulegar árásir sem ekki eru settar fram í neinum öðrum tilgangi en að brjóta niður og eyðileggja, koma höggi á einstaklinga með stóryrtum fullyrðingum, dómhörku, tillitsleysi, skilningsleysi, yfirgangi, frekju og jafnvel af illum hug. Þegar ég las yfir umræðuna með þessa aðgreiningu í huga komst ég að þeirri niðurstöðu að sem betur fer er það afar fámennur hópur sem heldur úti þessari óvægnu og neikvæðu umræðu og sá hópur er nokkuð einangraður og er ekki áberandi í sjálfboðaliðastarfi félagsins í dag. Það á sinn vettvang á samfélagsmiðlum og reynir að draga aðra þangað inn. Fáir taka þátt í umræðunni sem er þessu marki brennd.
Á vefnum er hins vegar að finna umfangsmikla umræðu um málefni hunda, allt frá þjálfun og vinnu með hunda, ræktun þeirra og hundamenninguna almennt. Margvíslegan fróðleik er þar að finna til gagns sem leiðir til aukinnar þekkingar um hundana vini okkar. Á samfélagsmiðlum finn ég líka fyrir velvilja og hjálpsemi, sem birtist þannig að fólk í vanda setur fram spurningu og biður um leiðsögn og fær strax svör allt með það að markmiði að hjálpa og aðstoða. Eins er hörð gagnrýni á aðbúnað og það regluverk sem er í gildi, þar sem fólk tekur afstöðu með málefni og lætur í ljósi skoðun um hvað megi betur fara. Allt eru þetta dæmi um jákvæð áhrif samfélagsmiðla og eru til þess fallin að styrkja hundamenningu á Íslandi og bæta hundahald. Og aftur að félaginu. Þar gefur fólk kost á sér í stjórn, nefndarstörf, ræktunarstjórnir, stjórnir deilda auk þess sem það tekur að sér ýmis verkefni í tengslum við þá viðburði sem haldnir eru á vegum félagsins og deilda þeirra. Allt þetta fólk sýnir hins vegar hug sinn til félagsins í verki og ber starf þess vitni um þá velvild sem félagið á, eða eins og máltækið segir; af góðum hug koma góð verk.
Til að halda úti okkar öfluga starfi, þurfum við að standa vörð um það góða fólk sem alltaf er reiðubúið að gefa af sér til félagsins. Við þurfum að hafa umburðarlyndi fyrir því að við erum ólík og sjá það sem styrkleika og kost í stað þess að hræðast það. Klöppum hvert öðru á bakið, hrósum fyrir hluti sem við erum ánægð með og hvetjum fólkið okkar til dáða. Með því verðum við sterkari og þannig eflist félagið okkar.
Herdís Hallmarsdóttir, formaður Hundaræktarfélags Íslands
Ekki síst þess vegna er ég undrandi á þeirri neikvæðu umræðu og því niðurrifi og persónulegu árásum sem finna má á netinu í garð þeirra aðila sem eru í trúnaðarstöðum og sinna sjálfboðastarfi í félaginu. Ég velti því fyrir mér hvernig þetta geti farið saman, að svona margir séu tilbúnir að gefa af sér og tíma sínum til félagsins á meðan svo hvöss umræða tíðkast um félagið, félagsmenn og þá sem þar taka að sér verkefni.
Ég ákvað að skoða umræðuna þannig að greinarmunur væri gerður á ábyrgri og málefnalegri gagnrýni annars vegar og niðurrifi og árásum hins vegar. Ég er þeirrar skoðunar að ábyrg og málefnaleg gagnrýni sé af hinu góða og að hún þrói og þroski umræðu og stefnumótun. Hún beinist að málefnum en ekki persónum og hún er lausnamiðuð. Hún á ekkert skylt við niðurrif og persónulegar árásir sem ekki eru settar fram í neinum öðrum tilgangi en að brjóta niður og eyðileggja, koma höggi á einstaklinga með stóryrtum fullyrðingum, dómhörku, tillitsleysi, skilningsleysi, yfirgangi, frekju og jafnvel af illum hug. Þegar ég las yfir umræðuna með þessa aðgreiningu í huga komst ég að þeirri niðurstöðu að sem betur fer er það afar fámennur hópur sem heldur úti þessari óvægnu og neikvæðu umræðu og sá hópur er nokkuð einangraður og er ekki áberandi í sjálfboðaliðastarfi félagsins í dag. Það á sinn vettvang á samfélagsmiðlum og reynir að draga aðra þangað inn. Fáir taka þátt í umræðunni sem er þessu marki brennd.
Á vefnum er hins vegar að finna umfangsmikla umræðu um málefni hunda, allt frá þjálfun og vinnu með hunda, ræktun þeirra og hundamenninguna almennt. Margvíslegan fróðleik er þar að finna til gagns sem leiðir til aukinnar þekkingar um hundana vini okkar. Á samfélagsmiðlum finn ég líka fyrir velvilja og hjálpsemi, sem birtist þannig að fólk í vanda setur fram spurningu og biður um leiðsögn og fær strax svör allt með það að markmiði að hjálpa og aðstoða. Eins er hörð gagnrýni á aðbúnað og það regluverk sem er í gildi, þar sem fólk tekur afstöðu með málefni og lætur í ljósi skoðun um hvað megi betur fara. Allt eru þetta dæmi um jákvæð áhrif samfélagsmiðla og eru til þess fallin að styrkja hundamenningu á Íslandi og bæta hundahald. Og aftur að félaginu. Þar gefur fólk kost á sér í stjórn, nefndarstörf, ræktunarstjórnir, stjórnir deilda auk þess sem það tekur að sér ýmis verkefni í tengslum við þá viðburði sem haldnir eru á vegum félagsins og deilda þeirra. Allt þetta fólk sýnir hins vegar hug sinn til félagsins í verki og ber starf þess vitni um þá velvild sem félagið á, eða eins og máltækið segir; af góðum hug koma góð verk.
Til að halda úti okkar öfluga starfi, þurfum við að standa vörð um það góða fólk sem alltaf er reiðubúið að gefa af sér til félagsins. Við þurfum að hafa umburðarlyndi fyrir því að við erum ólík og sjá það sem styrkleika og kost í stað þess að hræðast það. Klöppum hvert öðru á bakið, hrósum fyrir hluti sem við erum ánægð með og hvetjum fólkið okkar til dáða. Með því verðum við sterkari og þannig eflist félagið okkar.
Herdís Hallmarsdóttir, formaður Hundaræktarfélags Íslands